Een team stond op
Met een lichte nervositeit ging coach met zijn team naar DSS op een stralende lentemiddag. Nerveus, omdat het een klein beetje rommelt binnen het team. Veel onderlinge kift en andere randzaken die het teamgevoel geen goed doen.
De mensen van DSS wezen ons naar het honkbalveld wat bij menigeen de wenkbrauwen deed fronsen. Voetballen op een honkbalveld? Het inspelen begon wat anders dan normaal op de honkbal pitch waarbij we het zonder goals moesten doen.
Gelukkig konden we 10 minuten voor tijd alsnog gebruik maken van een goal om de keeper in te spelen. Bij het inspelen zag coach al wat vermoeidheid en kinderen die last van de warmte hadden. Het zou toch niet zo’n wedstrijd worden wel?
Het eerste kwart begonnen we niet al te goed. En dat resulteerde dan ook gelijk in een tegengoal. Het leek of we er weer even in moesten komen als team.
Gelukkig duurde het niet lang voordat we onze vorm weer vonden.
Ik ga nu niet iedereen bij naam noemen maar de doelpuntenmachine stond op een gegeven moment vol aan. Er was geen houden aan, we overklaste DSS op alle fronten. De ene goal was nog fraaier dan de andere goal. Het publiek kwam goed aan haar trekken.
Maar die goals konden me eigenlijk niet zoveel schelen. Het mooiste wat ik zag was dat we als team aan het samenspelen waren, we vonden elkaar dikwijls met mooi samenspel. Kortom we speelden als een team.
Ook zag ik dat sommige spelers echt gegroeid waren in hun techniek. Bal aannemen, kijken en spelen. Mooi om te zien. En fijn ook voor het team weer een keer winnen. Goed voor de teamspirit. Volgende week spelen we weer thuis dan kan de nervositeit achterwege blijven.
Maarten Georgius coach 10-1 (ook de foto’s)
